Zobacz także:

Czego nie wiesz o The Girlie Show?

CIEKAWOSTKI

  • Nazwa trasy została zaczerpnięta od tytułu kontrowersyjnego dzieła „Girlie Show” Edwarda Hoppera z 1941 roku. Postać nagiej kobiety na scenie opisywana była jako „pożądana i nietykalna jednocześnie”, co zainspirowało Madonnę.
„Girlie Show”, Edward Hopper, 1941
  • 29 czerwca 1993 r. na łamach „Daily Variety” i „Hollywood Reporter” pojawiło się ogłoszenie o castingu dla tancerzy do nadchodzącej trasy koncertowej Madonny. Oto jego treść:

(Oryginalny zapis zawierał wymiary w stopach i calach. Dla ułatwienia zostały one zamienione.)

Szukam 3 wyjątkowych dziewczyn i kilku dobrych mężczyzn.
Androgyniczne, chłopięce dziewczęta w przedziale 162-172 cm z bardzo krótkimi włosami, które potrafią świetnie tańczyć!
Wszechstronni mężczyźni między 178-188 cm.
Wymagany jest trening klasyczny i uliczna wrażliwość!

Środa, 30 czerwca 12:30-17:30, Akademia tańca, 3rd Street, 8115 3rd St, L.A., 90048

Zdjęcie z prób do The Girlie Show Tour
  • Próby rozpoczęły się 8 lipca 1993 roku.
  • Podczas jednej z prób, na zaproszenie Madonny pojawił się sam Gene Kelly. Pierwotnmie Madonna chciała, aby opracował on choreografię do inspirowanego „Deszczową piosenką” „Rain”, ale zrezygnowała z tego pomysłu. Aktor posłużył za to piosenkarce radami, m.in. w kwestii występu do „Like a Virgin”.
Próba taneczna do „La Isla Bonita”
  • Na potrzeby trasy skompletowano całkiem nowy zespół muzyczny. Jego „chrztem bojowym” był występ na żywo w programie „Saturday Night Live”, w którym piosenkarka zaśpiewała „Bad Girl” i „Fever”. Był to jedyny raz, kiedy wykonała pierwszy z wymienionych utworów, jak również jedyny raz, kiedy wystąpiła w tym programie w roli gościa muzycznego.
  • Na wczesnym etapie prac piosenka „Bad Girl” podobno była brana pod uwagę w koncertowej setliście w miejscu „In This Life”.
  • Na roboczej setliście, która kilka lat temu została zlicytowana na aukcji i obecnie jest w posiadaniu prywatnego kolekcjonera, znajdują się utwory „True Blue” (zapisane jako przerywnik między „Rain” a „Express Yourself”) oraz „Live To Tell” w miejscu „I’m Going Bananas”. Co ciekawe, na liście tej nie ma bisów („Justify My Love” i „Everybody”).
  • Podczas trasy Madonna planowała wystąpić z krótkimi, czarnymi włosami, jak w teledysku „Rain”. Z pomysłu jednak zrezygnowano i mimo że gwiazda miała wówczas krótkie włosy, ufarbowano je na tleniony blond, aby była bardziej widoczna wśród tancerzy.
  • Mimo ogłoszenia, w którym zaznaczono, że poszukiwane są tancerki z krótkimi włosami, podczas castingu wybrana została długowłosa Carrie Ann Inaba. Madonna zapytała ją wówczas, czy jest gotowa ściąć swoje włosy na bardzo krótko. Tancerka zgodziła się, jednak nie czuła się komfortowo, dlatego poza koncertami nosiła peruki, co można zobaczyć na jednym z opublikowanych przez nią zdjęć zza kulis trasy:
Zespół za kulisami. Źródło: Carrie Ann Inaba (Twitter)
  • 2 października 1993 planowano koncert w Mediolanie. Nie został on jednak ogłoszony, ponieważ okazało się, że ogromna scena nie zmieści się w Forum Assago.
  • W miejsce koncertu w Mediolanie ogłoszono koncert we Frankfurcie nad Menem. Trasie jednak od początku towarzyszyły kontrowersje. Konserwatywne środowiska polityczne wymogły na organizatorach odwołanie tego jedynego koncertu w Niemczech, ponieważ treść występu uznano za pornografię. Zlekceważono zupełnie fakt, że na ten koncert sprzedano już 13 000 biletów.
  • Ortodoksyjni Żydzi domagali się odwołania jedynego koncertu Madonny w Tel Awiwie. Mimo silnych protestów koncert odbył się bez zakłóceń.
  • Silne protesty towarzyszyły przyjazdowi Madonny do Ameryki Łacińskiej. W Argentynie do bojkotu koncertu wzywał Kościół Katolicki z arcybiskupem Buenos Aires, kardynałem Antonio Quarracino na czele.
  • Z powodu cenzury obyczajowej, w niektórych krajach Carrie Ann Inaba, schodząca na początku koncertu po rurze, zmuszona była założyć top w cielistym kolorze, zasłaniający piersi.
  • W Portoryko Madonna wywołała ogólne zgorszenie, kiedy podczas „Holiday” flaga tego kraju znalazła się między jej nogami. Barwy narodowe są bowiem dla Portorykańczyków najwyższą wartością. Niewłaściwe zachowanie wobec nich uchodzi tam za największą obrazę kraju.
  • W odpowiedzi za ten czyn portorykański Kongres przyjął rezolucję potępiającą Madonnę i jej zachowanie.
  • Kiedy Madonna poszła pobiegać na ulicach Toronto podczas pobytu w tym mieście, śledzący ją paparazzi i fani, chcący zobaczyć gwiazdę, spowodowali wielogodzinny paraliż miasta.
Madonna biegająca w Londynie o poranku przed pierwszym koncertem w trasie
  • Podczas dni wolnych od koncertów, Madonna, przebywająca w wielu miejscach po raz pierwszy, chciała zwiedzić miasto. Aby nie wywoływać zamieszek swoim pojawieniem, artystka zakładała wówczas perukę i ciemne okulary, najczęściej spacerując z ochroniarzem za rękę i udając parę. W tłumie pozostawała co prawda incognito, ale nie przeszkodziło to fotoreporterom w wyśledzeniu jej.
Madonna w przebraniu, zwiedzająca Rio de Janeiro w towarzystwie ochroniarza
  • Monolog Madonny między „Bye Bye Baby” i „I’m Going Bananas” był każdorazowo zmieniany w taki sposób, by mogła ona powiedzieć choć kilka słów w języku miejscowym, w zależności od kraju, w którym odbywał się koncert.
  • Podczas tej trasy Madonna inspirowała się wieloma filmami. Najbardziej widoczna jest jej inspiracja Marleną Dietrich z filmu „Maroko”. Co ciekawe, film ten uchodzi za pierwszy w historii, w którym pokazano lesbijski pocałunek.
  • Choreografia oraz kostiumy z „Justify My Love” były inspirowane sceną wyścigów konnych w Ascot z filmu „My Fair Lady”.
  • Według relacji tancerzy i wokalistek, najgorszymi momentami show były partie wykonywane na wybiegu. Publiczność była bowiem wówczas tak głośna, że aplauz zagłuszał dźwięk w odsłuchach.
  • Przed koncertem w Sao Paulo publiczność po raz pierwszy w karierze Madonny została wpuszczona na teren imprezy w czasie próby.
  • Względy bezpieczeństwa spowodowane gigantycznymi kolejkami pod stadionem w Rio de Janeiro zadecydowały także o konieczności wpuszczenia publiczności na próbę przed koncertem.
  • BBC Radio 1 nagrało koncert z 26 września 1993 r. i wyemitowało w późniejszym terminie, cenzurując niektóre fragmenty.
  • Planowany koncert we Włoszech, który ostatecznie został anulowany, miał być filmowany i transmitowany przez stację Tele+. Wraz z odwołaniem koncertu przepadły prawa do transmisji.
  • Koncert na stadionie Maracana w Rio de Janeiro był transmitowany na żywo w brazylijskim radiu. Koncertowi towarzyszył komentarz dziennikarski na żywo.
  • Koncert wydany jako oficjalne wydawnictwo pt. „The Girlie Show: Live Down Under” nagrano w Sydney 19 listopada 1993 roku. Pierwotnie planowano sfilmowanie show z 20 listopada, lecz odbywający się wówczas koncert został przełożony na 4 grudnia ze względu na silne opady deszczu. Emitująca koncert na żywo stacja HBO puściła wówczas „nagranie awaryjne” zarejestrowane dzień wcześniej. W formie wzbogaconej o kilka ujęć z Japonii koncert trafił najpierw na VHS, a potem na DVD.
Scena przed koncertem w Sydney, 19 listopada 1993
  • Koncert 8 grudnia w Fukuoce w Japonii był transmitowany przez telewizję NHK. Nigdy jednak nie został oficjalnie wydany. Obecnie istnieje kilka wydań bootlegowych z tym zapisem.
  • 15 listopada 1993 roku został wydany na niektórych rynkach szósty i ostatni singiel z albumu „Erotica” – „Bye Bye Baby”. Decyzja o jego wydaniu podjęta była rozpoczynającą się cztery dni później australijską częścią trasy The Girlie Show.
  • Kiedy Madonna pojawiła się 17 listopada w Sydney, kontrowersje wywołała już na lotnisku. Od organizatora australijskich koncertów otrzymała aborygeński instrument didgeridoo. Zgodnie z tradycją rdzennych mieszkańców tego kontynentu, mogą grać na nim wyłącznie mężczyźni. Tak sytuację skomentował wówczas Badangthun Munmunyarrun, członek aborygeńskiej rady starszych:

Fakt, że Madonna jest człowiekiem Zachodu, a didgeridoo dostała jako prezent, nie zmienia tego, że nie powinna go nosić.

Madonna z niecodziennym prezentem na lotnisku w Sydney
  • Wkrótce po starcie trasy Madonna wspomniała w wywiadzie, że po zakończeniu koncertów planuje nagranie z zespołem albumu, który byłby studyjnym zarejestrowaniem materiału granego na żywo. Pomysł ten z niewiadomych powodów nie doszedł do skutku.
  • Jeśli jesteście ciekawi, co można było kupić w koncertowym sklepiku? Oprócz tourbooków, dostępne były koszulki i bluzy:
  • Podczas wielu koncertów Madonna i Michael Jackson występowali w jednym miejscu w kilkudniowym odstępie czasu od siebie. Przebywająca w stolicy Meksyku Madonna wzięła udział nawet w koncercie Króla Popu kończącym Dangerous Tour na stadionie Azteca 11 listopada 1993 roku.
Madonna na koncercie Michaela Jacksona w Meksyku
  • Prawie rok po zakończeniu trasy, 18 listopada 1994 roku, do sprzedaży w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Francji i Japonii trafiło kolejne po książce „Sex” wydawnictwo typu „coffee table book”, zawierające 70 stron ekskluzywnych fotografii wykonanych podczas koncertów w 1993 roku. Książka „The Girlie Show” zawierała dodatkowo płytę CD z koncertowymi wersjami „Like a Virgin”, „In This Life” i „Why’s It So Hard”.

The Girlie Show Tour w liczbach:

  • 3 miesiące prób przed startem trasy
  • 85 dni trwania trasy
  • 39 koncertów w 12 krajach
  • 6 krajów Madonna odwiedziła po raz pierwszy: Meksyk, Brazylię, Turcję, Izrael, Australię i Portoryko
  • 70 000 000 $ zysku z koncertów. Po uwzględnieniu inflacji, w 2023 roku byłoby to około 149 milionów $!
Plakat zapowiadający odwołany koncert w Niemczech
  • 1 240 223 biletów sprzedanych na koncerty. Jest to liczba niekompletna, ponieważ nie ma danych dotyczących koncertów w Brisbane, Portoryko, 3 występów w Paryżu i 8 koncertów w Japonii.
  • 54 000 osób uczestniczących w koncercie w Turcji pobiło tamtejszy rekord koncertowej frekwencji.
  • 50 880 biletów sprzedano na koncert w Toronto. Przyniosło to 1 415 000 $ zysku.
  • 2 020 000 $ wynosi dochód ze sprzedaży 43 353 biletów na 3 koncerty w Madison Square Garden w Nowym Jorku.
  • 13 810 biletów na koncert w Filadelfii zasiliło konto organizatora kwotą 500 280 $.
  • 120 000 osób uczestniczyło w jednym koncercie na stadionie Maracana w Rio de Jeneiro. Podczas tej trasy był to koncert z największą liczbą widzów! Dla porównania tyle samo osób obejrzało dwa koncerty w Buenos Aires. Był to także jednocześnie trzeci najlepszy wynik, jeśli chodzi o liczbę widzów podczas koncertu żeńskiego wykonawcy. Lepsze wyniki odnotował wówczas tylko koncert Break Every Rule Tour Tiny Turner z 1988 roku (180 000 widzów), który odbył się w tym samym miejscu, oraz paryski koncert Madonny z 1987 roku (130 000 widzów).
  • 8 wykonawców suportujących Madonnę podczas trasy: Yonca Evcimik & Kenan Dogulu (Istambuł), Gipsy Kings (Paryż), U.N.V. (Londyn, niektóre daty w USA), Mario Pelchat (Montreal), Los Romeos & Luciano Jr. (Argentyna), Peter Andre (Australia)
  • 24 godziny zajmowało kompletne zmontowanie sceny przed każdym koncertem
  • Około 120 minut trwania koncertu
  • 16 utworów wykonywanych podczas każdego koncertu
  • Ponad 1500 elementów strojów dla Madonny i całego zespołu, przygotowanych przez Dolce & Gabbana
  • 9 zmian kostiumów przez Madonnę podczas każdego z koncertów!
  • 8-osobowa trupa taneczna: Ungela Brockman, Christopher Childers, Michael Gregory, Carrie Ann Inaba, Jill Nicklaus, Ruth Taveras-Inchaustegui, Carlton Wilborn i Luca Tommassini
  • 7-osobowy zespół, grający podczas każdego z koncertów
  • 2 chórzystki i tancerki występujące z Madonną: Niki Harris i Donna de Lory
  • 1 Madonna

The Girlie Show Tour na językach:

Christopher Ciccone, brat Madonny, reżyser koncertu:

Uważam, że to był szczytowy punkt w karierach nas obojga. Oboje byliśmy na szczycie – wokalnie, kreatywnie, wykonawczo. Wspaniale się to wszystko zbiegło ze sobą.

Niki Haris, chórzystka:

Reprezentowałyśmy różne rodzaje kobiecego stylu. Ludzie chętnie pojmowali fakt, że nie jesteśmy [z Donną de Lory – przyp. red.] chudziutkimi tancereczkami, siedzącymi przy jej boku. Byłyśmy kuszące i łączyłyśmy w sobie różne cechy.

Alex Magno, choreograf:

To było bardzo organiczne show, bazujące na czystym spektaklu. Nie opierało się na efektach specjalnych ani trickach.

Lucy O’Brien, biografka Madonny:

Przedstawienie nie było może tak śmiałe jak Blond Ambition. Przedstawiało Madonnę w roli komediantki, arcyorędowniczki współczesnego wodewilu i burleski.

Krystian

Jeśli podoba Ci się treść tego wpisu, możesz postawić mi wirtualną kawę ⬇️⬇️⬇️

☕ https://buycoffee.to/krystian-rm

Z góry dziękuję za wsparcie!