Madonna – Music


Bruno MacDonald

Fragment pochodzi z książki „1001 albumów muzycznych. Historia muzyki rozrywkowej.”

Madonna, 2000

Czegóż tu się spodziewać? Muzyka elektroniczna z elementami funky zmiksowana z futurystycznym stylem folk.

Tytuł najgorszej aktorki tego wieku otrzymany w 2000 roku Madonna zrekompensowała sobie ponownym zaangażowaniem się w „smart pop”. Niedługo po odświeżającym jej karierę „Ray of Light” zatrudniła afgańsko-francuskie „złote dziecko” – Mirwaisa. Jego „Disco Science” wypełnia początek albumu. Madonna była pod wrażeniem „brudnego” brzmienia utworu wraz z jego ostrym teledyskiem. Wśród swoich inspiracji wymienia „afrykańskie Bambaata, francuski nurt muzyki elektronicznej i Guya Ritchiego” – który niedługo został jej mężem.

Tam, gdzie kończy się „Ray of Light”, zaczyna się „Music”. „Rozpoczęliśmy od sporej liczby ballad – wspomina William Orbit – i Madonna wyrzucała je po kolei na rzecz ostrzejszych kawałków”. „Don’t Tell Me” jest z nich najbardziej zdumiewający, to elektroniczna wyprawa w nieznane oparta na utworze jej szwagra Joe Henry’ego (z którym śpiewała śliczne „Guilty By Association” na albumie w hołdzie Vicowi Chesnutt – „Sweet Relief II”). Elementy muzyki country wraz z rytmicznymi bitami w połączeniu ze zdjęciem z okładki wykonanym przez Jean-Baptiste’a Mondina zrobiły z błyszczącego stetsona najnowszy obiekt pożądania.

Więcej niekonwencjonalnych wpływów pojawia się w utworze „What It Feels Like For A Girl”, który rozpoczyna się dialogiem z napisanej przez Charlotte Gaisbourg w 1993 roku sztuki „The Cement Garden”, oraz w „Gone”,  w którym zgodnie współbrzmi gitara Paula Staceya (współpracującego z Oasis) z klasycznym stylem kompozytora Damiana Le Gassicka.

Album „Music” przywrócił Madonnie topową pozycję na liście przebojów w Stanach, osiągnął także ponad dziesięciomilionową sprzedaż na świecie. Co prawda krążek „Ray of Light” był przełomowy dla jej kariery, ale dopiero „Music” ukazuje prawdziwą Madonnę: zabawną i fantastyczną.

Bruno MacDonald, „Madonna – Music”, w: „1001 albumów muzycznych. Historia muzyki rozrywkowej.” Red. R. Dimery, Warszawa 2013, s. 873.

Bruno MacDonald – współtworzył książki „The Rought Guide To Rock”, „British Hit Singles”, “Rockopedia”, a także program muzyczny “Music-Master”. Redagował wspomnieniową pozycję “Pink Floyd Through The Eyes of…” oraz zamieszczał swoje teksty w czasopismach n.in. w „Record Collector” i „Q”. Mieszka w Londynie. Kocha koty i zespół Kiss.